"กรุงเทพฯเป็นเมืองที่มีคนเหงามากกว่าเสาไฟฟ้า" ~ หมานคร

ความเศร้าไม่ใช่ความเหงา ความหงาก็ไม่ใช่ความเศร้า~หลายคนเสาะหาเพื่อนฝูง สังคมมากมาย หลายคนเสาะหาค่ำคืนที่รื่นเริงด้วยเสียงดนตรี แต่ในเสียงที่ดังและคนมากมายนั้น ความเหงายังแผ่กระจายรอบตัว..หัวใจที่ซื่อสัตย์ เต้นอยู่ข้างในบอกเราได้เสมอว่าเราต้องการอะไร แต่เราพยายามปิดบังมัน คนเราเกิดมาไม่ได้ต้องการบ้านหลังใหญ่ ไม่ได้ต้องการรถหรู ไม่ได้ต้องการเพื่อนเป็นร้อยเป็นพัน เราต้องการแค่ "ความสุข" สุขที่ไม่ได้วัดจากจำนวน ปริมาณ หรือราคา ความสุขจากรอยยิ้มและความอิ่มเอมใจ ...หรือจริงๆแล้ว
เราหิวคะ!

แอบมาเติมรูป :)